Veilig thuis een hartfilmpje maken
Gepubliceerd op: 07 oktober 2024Bij een risicovolle zwangerschap moeten vrouwen vaak dagelijks of meerdere malen per week een hartfilmpje van de baby laten maken. Sinds april hoeven ze daarvoor niet meer altijd naar het ziekenhuis en kunnen ze zelf zo’n CTG maken. Comfortabel in hun eigen huis en met begeleiding van hun verloskundige in het ziekenhuis. Bianca Bosman, klinisch verloskundige, vertelt hoe thuismonitoring werkt.
Op de afdeling Verloskunde van het Slingeland Ziekenhuis hangt een overzichtsscherm waarop alle hartfilmpjes te zien zijn die op dat moment gemaakt worden. “Een verloskundige kijkt altijd mee op dat scherm”, vertelt Bianca. “De meeste hartfilmpjes maken we hier in het ziekenhuis. Maar sommige CTG’s worden gemaakt door zwangere vrouwen zelf, in hun eigen huis. Voor ons is het resultaat hetzelfde. Waar en door wie de hartfilmpjes ook gemaakt worden, wij zien ze hier terug op dit scherm. De beelden die vrouwen thuis maken, worden hier zichtbaar via een beveiligde omgeving.”
Meer vrijheid
De mogelijkheid om zelf thuis een CTG te maken, noemen we thuismonitoring. Thuismonitoring is mogelijk bij risicovolle zwangerschappen vanaf 28 weken. Bianca: “Vrouwen met een zwangerschap waarbij het kindje een groeiachterstand heeft of waarbij de vliezen voortijdig gebroken zijn, komen in aanmerking voor thuismonitoring. In beide gevallen is er meestal dagelijks een CTG nodig. Voor vrouwen is het behoorlijk belastend als ze zo vaak naar het ziekenhuis moeten komen. Het is veel comfortabeler als ze zelf een CTG kunnen maken, fijn in hun eigen huis. Dat vergroot hun vrijheid en hun zelfstandigheid. Overigens zijn er wel voorwaarden. Bijvoorbeeld bij een hoge bloeddruk of als vrouwen een meerling verwachten, is thuismonitoring geen optie. We hebben een duidelijk protocol om te beslissen wie ervoor in aanmerking komt.”
Gebruiksvriendelijk
Bianca laat een compact koffertje zien met de apparatuur die zwangere vrouwen mee naar huis krijgen. Het apparaat dat de CTG maakt is iets groter dan een mobiele telefoon. Daarnaast zijn er twee doppen die met banden op de buik van de aanstaande moeder worden aangebracht. Een daarvan meet de hartslag van de baby en de andere de activiteit van de baarmoeder. En dan is er nog een vingerclip, die de hartslag van de moeder meet. “Deze apparatuur is zeer gebruiksvriendelijk”, vertelt ze. “Hiermee is het niet moeilijk om zelf een CTG te maken. Bovendien geven we de vrouwen een uitgebreide instructie. En voordat ze het koffertje mee naar huis krijgen, maken ze zelf een hartfilmpje in het ziekenhuis zodat wij kunnen zien dat ze de handelingen goed uitvoeren. Als ze vervolgens thuis een CTG willen maken, sluiten ze de apparatuur aan, nemen ze halfzittend plaats op hun bed of bank en rusten ze een halfuur terwijl het filmpje wordt gemaakt. Zo eenvoudig is het. En ondertussen kijken wij hier mee met de beelden.”
Intensieve begeleiding
“De apparatuur die de vrouwen mee naar huis krijgen is kostbaar”, aldus Bianca. “Daarom ondertekenen ze een bruikleenovereenkomst. Daarin staat ook dat de apparatuur bedoeld is voor strikt persoonlijk gebruik. Wij zien hier alle filmpjes die thuis gemaakt worden en we moeten er natuurlijk vanuit kunnen gaan dat de beelden die we zien, afkomstig zijn van de vrouw aan wie we het apparaat hebben uitgeleend. En bijvoorbeeld niet van haar zwangere buurvrouw.” Na elk hartfilmpje is er telefonisch contact tussen de patiënt en de verloskundige. Bianca: “Dan vragen we hoe de CTG is gegaan en bespreken we de uitslag. Eén keer per week komen de zwangere vrouwen naar het ziekenhuis. Dan kijken we of alles technisch goed loopt. En we bespreken natuurlijk hoe het met de zwangerschap gaat. We vinden het belangrijk dat de vrouwen zich goed voelen bij de thuismonitoring. Tot nu toe horen we alleen maar hoe fijn ze het vinden dat ze niet dagelijks naar het ziekenhuis hoeven te komen.”
“De begeleiding was super”
Afgelopen voorjaar kwam Nadja Beekman in aanmerking voor thuismonitoring, tijdens haar tweede zwangerschap. “Mijn kindje groeide niet genoeg; daarom moest ik vanaf 31 weken om de dag een hartfilmpje maken. Dat was ook het geval bij mijn eerste zwangerschap, alleen moest ik daar toen nog elke keer voor naar het ziekenhuis. Deze keer kon ik het thuis zelf doen op afgesproken tijdstippen. Dat was fijn hoor, dat scheelde zoveel tijd en geld voor het openbaar vervoer. Het apparaat was makkelijk te bedienen. Omdat mijn baby klein was en met haar rug richting mijn rug lag, was het in het begin soms wat lastig om de hartslag te vinden. Maar naarmate ze groeide werd dat een stuk makkelijker. Per hartfilmpje belde ik twee keer met het ziekenhuis: aan het begin om te checken of de gegevens goed doorkwamen en aan het eind om te bespreken hoe het gegaan was. De thuismonitoring was dus niet alleen praktisch, ook de begeleiding was super.”
Laatst bijgewerkt op: 07 oktober 2024
