Echo-onderzoeken

Gepubliceerd op: 03 maart 2022

Een echoscopisch onderzoek (ook wel echografie of echo genoemd) is een onderzoeksmethode waarmee inwendige organen en structuren te bekijken zijn. Letterlijk betekent echoscopie ‘kijken met geluid'.
Bij echoscopisch onderzoek wordt gebruik gemaakt van geluid dat zo hoog is, dat het voor mensen niet te horen is. Het geluid veroorzaakt trillingen, die worden teruggekaatst door de organen in het lichaam. De teruggekaatste trillingen worden opgevangen en zichtbaar gemaakt op een beeldscherm. Zo kan de arts de vorm, de ligging en de grootte van organen bekijken. In de verloskunde wordt echoscopie gebruikt om tijdens de zwangerschap de ontwikkeling, de groei en de ligging van de baby te controleren.

Verloop van het onderzoek

Er zijn twee typen echo's:

een vaginale (inwendige) echo;
een echo via de buik (uitwendig).

Omdat de vaginale echo een kwalitatief beter beeld geeft en dus meer gedetailleerde informatie geeft, wordt dit onderzoek tijdens de eerste drie maanden van de zwangerschap het meest gebruikt. Hierbij wordt een dunne echokop in de vagina gebracht. Een vaginale echo werkt het beste bij een lege blaas. Het onderzoek is niet pijnlijk, tenzij de patiënt al pijnklachten had.

Als een vaginale echo niet mogelijk is, bijvoorbeeld bij jonge meisjes, wordt een echo via de buik (uitwendig) gemaakt. Er wordt geleidende gel op de buik gesmeerd en de echokop beweegt over de buik. Bij dit onderzoek is het soms nodig om volle blaas te hebben, anders zijn de baarmoeder en de eierstokken niet te zien. Patiënten kunnen zelf meekijken met het onderzoek. De echoscopist of gynaecoloog geeft uitleg bij wat er in beeld komt. Het onderzoek duurt enkele minuten. Het maken van een echo geeft geen gezondheidsrisico's.

Uitslag van het onderzoek

De uitslag van het onderzoek wordt direct door de gynaecoloog of echoscopist met u besproken. Niet alle aandoeningen zijn goed te zien op een echo. Soms is er aanvullend onderzoek nodig, zoals een CT-scan of een MRI-scan.